Boleh, boleh

Waarschijnlijk heb ik mijn ‘Maybe later’ uitspraak iets te letterlijk genomen. Een elektronisch, of überhaupt een dagboek is dus niet helemaal aan mij besteed. Toch wil ik een hoop vertellen, maar ben zo bang dat ik iets vergeet. Ik kan beter maar beginnen, anders vind ik dadelijk weer een reden tot blog-afwijkend-gedrag.

Inmiddels is het alweer een dikke maand later en kan zelfs zeggen dat ik gewend ben. De homestay is mijn thuis geworden, de taxidriver onze goeie, goedkope vriend (zelfs naar de Mall wat 10 minuten wandelen is), nasi met garnalen en soto (soort soep) mijn lievelingsgerecht. Toch ik kan me nog wel dood schrikken van de kakkerlakken (Dit gaat ook echt niet wennen). Op zich vind ik mezelf wel een ochtendmens, heb alleen erg veel moeite met de wekker ;). Hier maken mensen ongelofelijk lange dagen. Yulis staat vaak om 3 uur ’s nachts al op (koken voor man en kind /bidden) en gaat ’s avonds rond 22 uur naar bed, als het meezit. In die tijd is ze van hot naar her aan het sjezen en ze is altijd happy. Dat dwingt toch wel respect af he?!

Afgelopen weekend hebben wij er ook aan moeten geloven. Vrijdag werden we om 6 uur opgehaald voor de Taman Safari. Erg leuk dagje samen met Hannes haar mama + vriend en de decaan van Unair met haar kroost. Ik sta op de foto met een dolfijn, orang oetang! en een slang. Hij voelde aan als een bewegende Tl-buis met een velletje, ik kan me wel voorstellen hoe hij een dier kan laten stikken, niet normaal zo sterk.

Zaterdag was een onvergetelijke dag. De man van Yulis heeft als hobby fotograferen en had aan het begin van ons verblijf hier gezegd dat hij ons graag wilde fotograferen in traditionele Indonesische kleding. Hij had een advertentie opgezet waarop alle fotografen uit Java (denk ik) op konden reageren. Deze fotografen (hobby & professioneel) betaalden dan een bepaald bedrag (zodat ons haar en make-up bekostigd kon worden). Dit was een groot succes en we werden bijna op handen gedragen. Er zouden twintig fotografen moeten komen en er waren er maarliefst dertig. Hun interesse was groot om blanken (boleh, boleh) te fotograferen. Om half 6 werden we opgehaald, van 6 uur tot een uur of 9 werd ons haar gedaan en ons gezicht letterlijk geplamuurd (ik zag de brokstukken op mijn voorhoofd zitten; niet bepaald ‘less is more’). Het was een heuse transformatie en de fotoshoot zelf zorgde ervoor dat we ons voor een dag echte modellen voelde. Ik heb nog nooit zoveel camera’s op mijn gezicht gericht gehad. De foto’s zien er heel apart uit. Ik ga proberen ze hierop te posten.

Zondag deden we mee aan vrijwilligerswerk. Het was ‘car free day’, dus moesten we voor 5 uur er zijn. Tijd van opstaan 03.30 uur. Ja, dit was voor de meeste (inclusief mij) even een drama. Eenmaal op de plaats van bestemming sloeg de meligheid toe, wat alles goed maakte. Even in het kort de bedoeling van die ochtend;
Gezondheid stond centraal, je kon het een beetje met een piepklein festivalletje vergelijken met een beer van een aerobic leraar die alle mensen die voorbij kwamen gefietst een gratis aerobicles ging geven (en hij had er flink het tempo in!). Wij deden ook mee en we waren kapot! (Ook hilarisch trouwens; normaal was de weg bezaaid met toeterende auto’s/ scootertjes/ brommers en nu kwam iedereen op hun fietsje in de meest strakke ‘professionele’ pakjes en flitsende helmpjes een kijkje nemen. OH dus nu kan het ineens wel?!)

Leraren en studenten van Airlangga University gaven gratis consulten aan mensen op straat die geen geld of tijd hadden om naar het ziekenhuis te gaan. Dit hield in dat ze gratis hun tensie, bloedsuiker e.d. konden laten meten. Erg goed initiatief natuurlijk, beetje jammer dat wij de taak kregen om mensen te lokken. Dit ging natuurlijk gesmeerd, want ja, onze huidskleur hielp een handje mee. De volgende dag hebben we de Jawa Pos krant gekocht; want we staan er met foto en al in.

Hierna nam onze decaan Pur ons mee naar een housewarming. Niemand had er zin in, de vermoeidheid was erg groot en na 5 minuten lag iedereen in de auto ongegeneerd te pitten. Uiteindelijk was het natuurlijk weer een ervaring apart met veel, veel eten, een kleine opa van deze hechte familie waar ik een onwijs interessant, gebrekkig Nederlands/ Engels/ Bahasa- achtig gesprek mee had gevoerd. Het zette me wel aan het denken. Je kunt van alles vinden van een moslimcultuur, maar het valt me hier wel op dat het families en mensen dichter bij elkaar brengt. Je ziet veel mensen gelukkig omdat ze blindelings opgaan in hun geloof. Dit zien wij Nederlanders vaker als negatief, maar aan de andere kant, deze mensen zeggen wel dat ze door hun geloof gelukkig zijn met wat ze hebben. En ja, iedereen streeft toch naar geluk?

Oh ja, en het was Pasen? (Gelovige ik…)

Ik heb gemerkt dat we door de vele, lange autoritten hechter zijn geworden met Yulis en onze chauff. Zo is Yulis erg nieuwsgierig naar ons liefdesleven voor het huwelijk, het uitgaan e.d. Geweldig om haar verhalen te horen over hoe zij haar man heeft gevonden en haar huwelijksnacht… Jawel in details. En is onze chauff mas Lutvi een heuse player. Waar wij ook weer onze vraagtekens bij hadden, seks is hier toch pas na het huwelijk of is het alleen een beetje voelen? :P (Oh zo’n leuke autoritten.)

De stagedagen zijn iedere dag verschillend. We zijn naar een ziekenhuis geweest speciaal voor Lepra- patiënten. We hebben een daklozenopvang bezocht, waar ik erg van geschrokken was. Het bracht WO11 taferelen met zich mee. Agressie betekend separatie en hier is dat: vastgebonden worden aan een fietsenketting. De rest zal ik jullie even besparen.
Ook hebben we drugsverslaving gezien. Een poli waar patiënten iedere dag hun methadonshot konden komen ophalen. Sommige van ons hebben dit ook aan patiënten verstrekt. Ik heb met een meisje van mijn leeftijd gepraat die haar verhaal vertelde. Dit is niet bepaald een rooskleurig verhaal. Ze heeft een kind, waarvan de vader een jaar geleden doodgeschoten was door de politie. Ze heeft geen contact met haar moeder en haar vader leeft al een aantal jaar niet meer. Ze werkt niet, dit kan ze niet i.v.m. haar jarenlange verslaving (ze slikt waarschijnlijk chronisch methadon en tramadol (hevige pijnstiller)). Maar oh, wat was het eigenlijk een aardige en leuke meid, verhult onder tatoeages.

In het algemeen ziekenhuis krijgen we de kans om mee te kijken met allerlei operaties. Bijv. een open darm operatie, een clipping van een aneurysma (uitstulping in een ader) van de linker hersenhelft en een open hart operatie. Dit laatste was toch wel het vetste wat ik ooit had gezien. Ik zag de incisie en zag het hart gewoon pompen terwijl ze er een bypass op aan vast sloten. De chirurg beantwoordde al onze vragen, het was heel bijzonder.

Voor nu staat er nog een vakantie op de planning. We gaan van alles bezoeken in Yogya. We gaan (natuurlijk) naar Bali en 30 April vieren we in Jakarta. Nederlandse invloeden zie je hier ook nog terug in sommige gebouwen en de oude stadsdelen van Surabaya (Sura betekent haai en Baya betekent krokodil).

Sampai Jumpa, Anne